Nieuwe persoonlijke blog:Eenzame strijd

Eenzame strijd....

Er wordt vaak gesproken of het al dan niet op een rustige manier laten gaan van patiënten

Op mijn eerste dienst op de intensive care heb ik de verantwoordelijkheid voor een oudere vrouw, die vanuit het rusthuis bij ons is gekomen. Haar toestand is achteruit aan het gaan, het gevolg van algehele malaise en malnutritie.

Mw. Heeft familie, die volgens de overdracht ‘ al afscheid ‘ hebben genomen, eenzaam ligt ze bij ons op een kamer. Hoewel het hard klinkt, geeft de comateuze toestand van Mw. voor mij enige geruststelling.

Hoewel het niet geheel duidelijk is, verzacht ik mijn gedachten, dat Mw. niet alles en hopelijk niks mee krijgt van haar lichamelijke toestand en haar eenzaamheid.

Gelukkig is het rustig op de dienst en kan ik veel tijd bij haar zijn, niet alleen voor de technische handelingen en of het geven van medicatie, maar ook gewoon om even haar hand vast te houden of haar door het haar te strelen.

Gaandeweg de dienst geraakt Mw. steeds dieper in een comateuze toestand, het valt me op dat haar ademhaling verandert, steeds sneller en oppervlakkiger.

Mijn gevoel zegt dat het overgaan waarschijnlijk niet lang meer zal duren, ik voel een dilemma, wat is de gangbare wijze op deze intensive care? Zouden collega’s het vreemd vinden als ik zo lang bij haar blijf (hoewel het qua drukte geen probleem is; zoals zo vaak kies ik voor mijn patiënt en laat de eventuele (negatieve) meningen van collega’s niet opwegen tegen de keuze die in mijn ogen gevoelsmatig de beste is.

Ik besluit bij haar te blijven, in mijn mening mag niemand alleen sterven.

Het was een bijzonder tijdsbestek van meer dan een uur. Beetje bij beetje zag ik de klinische signalen dat het overgaan niet lang op zich zou laten wachten. De diepere comateuze toestand, de snellere oppervlakkige ademhaling die overgaat in een langzame, bijna afwezige ademhaling. Het hart wat bijpassend steeds meer moeite probeert te doen om het lichaam in leven te houden, terwijl de ziel al los had gelaten.

Bijzonder was het te zien, hoe het hart op een gegeven moment ook lijkt te accepteren dat vechten zinloos was, het hartritme geeft de strijd op en het voelt heel bijzonder dat ik bij haar ben en mag zijn, zodat zij niet alleen hoefde te zijn, zij die ik niet kende, zij die een vreemde voor mij was en nog is.

Maar het gaat niet om mij, het gaat om haar

Die eenzame patiënt, die niet alleen was in haar strijd en niet alleen in haar overgave.

Heeft ze mijn hand gevoeld, die haar hand vast hield in het laatste deel van haar leven?

We zullen het nooit te weten komen, maar gelukkig hoef ik me het niet af te vragen