Persoonlijke blog: een vaders intuitie

Hoe mijn vaderlijke intuïtie het leven redde van mijn jonge zoon

Een van de belangrijkste lessen die ik tijdens de verpleegkundige opleiding te horen heb gekregen, kwam van een neonatologie verpleegkundige.

Hij zei: " als de ouders zeggen dat er iets niet goed gaat met hen kind, dan moeten alle alarmbellen bij je afgaan; als verpleegkundige ".

Nooit had ik op dat moment kunnen weten, dat ik dat zelf mee zou gaan maken.

Hier is mijn verhaal, hopelijk zal het nooit nodig zijn, maar als het ooit eens kan gebeuren, vertrouw dan altijd op je intuïtie als moeder, vader, verpleegkundige, zorgkundige of als mens

Vertrouw op je gevoel, altijd !!

In een eerdere blog beschreef ik hoe ik als vader, ineens gedwongen werd om te schakelen naar professional ( van vader naar professional, en weer terug ), door een acute situatie die ik met mijn jonge zoon mee maakte.

Helaas was dat niet de eerste keer...

Onze zoon heeft dus epilepsie

Wat was het een schok te horen, hoe nu verder, wat kunnen we verwachten, hoe angstig moeten (en zouden) we zijn 'snachts, allerhande vragen die we  hadden na de eerste epileptische aanval (lees hier de blog)

Gelukkig kreeg onze zoon medicijnen en reageerde hij er goed op, het gaf enig geruststelling, maar wat blijven de nachten angstig

 Hoe vaak gingen we als ouders niet even kijken, de kamer pas verlatend als we zeker weten dat hij nog leeft

De angst voor het onverwachte, en al die verhalen die ik vanuit mijn ervaring in de acute zorg mee nam, maar mijn vrouw niet vertelde om haar niet nog banger te maken (zoals het plotseling overlijden van een jonge vader enige tijd geleden, waar we als ambulance bij waren geroepen. Hij had een feestje gehad, alleen werd 's ochtends niet meer wakker, gestikt in zijn kussen tgv een aanval).

Jullie kunnen het wel bedenken wat ik daarna deed, het kussen direct uit het bed van mijn zoon, maar daardoor sliep hij niet meer, dus toch maar terug, weer die angst

ik zal het nooit meer vergeten, die ene bijzondere nacht, dat ik niet kon slapen

Zoals ik zei kon ik op een bepaalde nacht niet goed slapen, terwijl ik hier normaal geen moeite mee heb, en op een vreemde manier kon ik niet uit mijn hoofd krijgen dat dit te maken had met mijn zoon (van 4)

Hoezeer ik mijzelf ook probeerde gerust te stellen, dat het waarschijnlijk alleen een angst was, gebaseerd op die enge verhalen uit mijn ambulance ervaring, maar hoezeer mijn 'verstand' ook het gevoel probeerde weg te drukken, het lukt niet.

Mijn gevoel zei heel duidelijk: Je kunt niet slapen, en dat heeft met jouw zoon te maken

Ik heb een behoorlijke tijd beneden gezeten, proberen nog wat te lezen, nog even tv gekeken en op een gegeven moment toch maar naar bed

ik weet nog heel goed dat ik het gevoel opnieuw kreeg dat ik niet kon slapen en dat het te maken zou hebben met mijn zoon (waarschijnlijk dus te maken et zijn zijn epilepsie)

Ik nam de keuze om het nu gewoon 'los te laten'? Ik weet nog goed dat ik de deur van de koelkast open deed om nog een slokje drinken te nemen om vervolgens de trap op te lopen, langs de kamer van mijn zoon naar onze eigen slaapkamer.

Dat was in ieder geval de bedoeling, maar het liep geheel anders

Want op het moment dat ik langs de deur van de slaapkamer van mijn zoon liep, werd ik direct naar binnen getrokken, niet dat ik iets hoorde, niet dat ik iets zag, maar puur en alleen gebaseerd op mijn gevoel

Het moment dat ik naar binnen liep, bleek mijn zoon in een epileptische aanval te zijn, wat het al heel bijzonder maakte dat ik zijn kamer werd ingetrokken.

Wat het nog veel bijzonderder maakte was het feit dat letterlijk op de seconde af, ik bij zijn bed kwam, hem vast kon pakken om hem op zijn zij te draaien, aangezien hij precies op dat moment begon over te geven

dus op dat moment kon ik voorkomen dat hij zou stikken in zijn eigen braaksel, gezien het feit dat hij op zijn rug lag en in een epileptische aanval zat.

dus als ik hem niet op zijn zij had gedraaid, dan had die of letterlijk in zijn braaksel kunnen stikken of eventueel het kunnen overleven, maar dan zou het braaksel in zijn longen terecht zijn gekomen, waardoor de kans ontzettend groot was dat hij alsnog was komen te overlijden ten gevolg van een longontsteking

Hoe absurd kun je het bedenken dat ik precies op dat moment naar binnen ging, misschien als ik eerder was gaan kijken had ik eventueel niet gezien kunnen hebben dat hij in een aanval zat, en was ik later naar binnen gegaan, nou ja aan die gedachte wil ik niet denken

Als ik nu te maken heb met een ouder (of opa of oma etc) die aangeven dat het niet goed gaat met hen kind, dan neem ik dat absoluut zonder enige twijfel heel serieus

mijn advies aan een ieder werkzaam binnen de acute zorg, als een ouder zegt dat ze geen goed gevoel hebben over een patiënt, geloof dat dan direct tot het tegendeel bewezen is !!

Binnenkort zal ik een blog schrijven over hoe mijn gevoel aangaf wat ik moest doen, bij een kleine jongen (van 7 jaar), die over zijn motor heen was gevlogen, terwijl die op een afstand naar de behandelruimte werd gebracht door een EHBO-er tijdens een motor cross evenement