Persoonlijke blog: Klein gebaar, grote gebeurtenis
In deze blog beschrijf ik een ervaring, waarin in mijn ogen heel mooi naar voren komt wat je eventueel kan betekenen voor anderen, waarbij
"de liefde in kleine gebaren kan zitten"
Deze casus is al enige jaren geleden, maar het staat me nog bij als de dag van gisteren.
Ik was laatste jaars verpleegkunde student; en ik werkte als chauffeur van de MICU (mobiele intensive care unit; eigenlijk een mobiele intensive care kamer).
Ik was net begonnen met de 'wacht' dienst, ik had de overdracht gekregen van de chauffeur voor mij en ik was net klaar met het controleren van de MICU ambulance.
Tot ineens de telefoon gaat.
Ik krijg de melding dat we een ernstig zieke patiënt op moesten gaan halen vanuit de spoedeisende hulp van een kleiner (perifeer) ziekenhuis in de rand van ons inzet gebied.
Hier was een kritiek zieke patiënt, die zo snel mogelijk naar het hoogste level van intensive care moest.
Direct reed ik met spoed naar het ziekenhuis (waaraan wij gekoppeld waren) en heb ik de intensivist (arts van de intensive care) opgehaald en de intensive care verpleegkundige van wacht (deze zijn verantwoordelijk voor de patient tijdens het transport).
Zo snel als het kon zijn we naar het ziekenhuis gereden, al waar we de patient in zorgwekkend toestand aantroffen.
Mw. lag vrijwel compleet ontbloot, in een wirwar van infuus leidingen en draden van verschillende monitoringsapparatuur. 'Gelukkig' leek Mw. (een oudere dame van rond de 65jaar) er weinig van mee te krijgen, mw. was sterk verminderd aanspreekbaar en nauwelijks bij kennis (wat te maken had met haar ziektebeeld).
Het klinkt misschien ook vreemd, maar als professional kijk ik anders naar patiënten, dan naar familie. Als ik naar patiënten kijk, dan kijk ik vanuit de bril van een hulpverlener en ben ik, niet alleen, maar wel, meer gefocust op de klinische symptomen welke je in de gaten dient te houden.
Daarbij is het ook een (onbewuste) verdedigingsmechanisme omdat je anders, met teveel betrokkenheid, het niet volhoud en je daar bij niet in staat bent om vakkundig te kunnen werken.
Want hetgeen me eigenlijk nog het meeste bij staat is de man van de vrouw, die compleet geschokt en bijna verdwaasd op de kamer stond,
waar divers medisch personeel aan het proberen is een arteriële lijn (infusie toegang naar de slagader) in te brengen in de liesen van Mw.
Deze toegang is nodig om de benodigde medicatie te kunnen geven en daarbij is het belangrijk deze toegang te verkrijgen om real-time monitoring te kunnen uitvoeren, zoals de bloeddruk
Hier vindt u een link naar een informatieve video over de plaatsing en werking van een centraal katheter: link
Tijdens deze spoedingrepen lag Mw zoals ik al zei, bijna volledig ontbloot, waaronder haar edele delen (aangezien de artsen een toegang via de liezen probeerden te bewerkstelligen.
Op dat moment kon ik weinig betekenen qua handelingen en of assistentie, het enige wat ik deed, was een kleine handdoek pakken welke ik op de bloot liggende edele delen van Mw. heb gelegd, zodat ze toch enige privacy kreeg.
Uiteindelijk hebben we Mw. met spoed naar het universitaire ziekenhuis gebracht, al waar mw. in de loop van de avond is overleden.
Ook bij deze patiënt was er sprake van een septische shock op basis van een bacteriële infectie, waardoor deze casus sterk te vergelijken is met de casus die ik eerder had beschreven: blog
Later hoorde ik van een collega van de ambulancedienst (welke bevriend was met het echtpaar) dat de echtgenoot van Mw. dit gebaar zeer op prijs had gesteld, waardoor dit kleine gebaar toch een grotere betekenis kreeg.
Gezien het feit dat Mw. binnen enkele uren (ernstig) ziek (er) was geworden, en zelfs kwam te overlijden, was het voor de echtgenoot allemaal onmogelijk te bevatten en waren er voor hem eigenlijk geen aspecten te bedenken, in het geheel, waar hij met een 'fijn' gevoel op terug kan kijken.
Hierdoor werd dit kleine gebaar, misschien wel het enige lichtpuntje in alle duisternis
b
Daarbij is het ook een (onbewuste) verdedigingsmechanisme omdat je anders, met teveel betrokkenheid, het niet volhoud en je daar bij niet in staat bent om vakkundig te kunnen werken.
Want hetgeen me eigenlijk nog het meeste bij staat is de man van de vrouw, die compleet geschokt en bijna verdwaasd op de kamer stond,
waar divers medisch personeel aan het proberen is een arteriële lijn (infusie toegang naar de slagader) in te brengen in de liesen van Mw.
Deze toegang is nodig om de benodigde medicatie te kunnen geven en daarbij is het belangrijk deze toegang te verkrijgen om real-time monitoring te kunnen uitvoeren, zoals de bloeddrukHier vindt u een link naar een informatieve video over de plaatsing en werking van een centraal katheter: link
Tijdens deze spoedingrepen lag Mw zoals ik al zei, bijna volledig ontbloot, waaronder haar edele delen (aangezien de artsen een toegang via de liezen probeerden te bewerkstelligen.
Op dat moment kon ik weinig betekenen qua handelingen en of assistentie, het enige wat ik deed, was een kleine handdoek pakken welke ik op de bloot liggende edele delen van Mw. heb gelegd, zodat ze toch enige privacy kreeg.
Uiteindelijk hebben we Mw. met spoed naar het universitaire ziekenhuis gebracht, al waar mw. in de loop van de avond is overleden.
Ook bij deze patiënt was er sprake van een septische shock op basis van een bacteriële infectie, waardoor deze casus sterk te vergelijken is met de casus die ik eerder had beschreven: blog
Later hoorde ik van een collega van de ambulancedienst (welke bevriend was met het echtpaar) dat de echtgenoot van Mw. dit gebaar zeer op prijs had gesteld, waardoor dit kleine gebaar toch een grotere betekenis kreeg.
Gezien het feit dat Mw. binnen enkele uren (ernstig) ziek (er) was geworden, en zelfs kwam te overlijden, was het voor de echtgenoot allemaal onmogelijk te bevatten en waren er voor hem eigenlijk geen aspecten te bedenken, in het geheel, waar hij met een 'fijn' gevoel op terug kan kijken.
Hierdoor werd dit kleine gebaar, misschien wel het enige lichtpuntje in alle duisternis
b
We kregen op een gegeven moment de opdracht
Posts
Geen opmerkingen