Persoonlijke blog: ' I have a dream'

Deze persoonlijke blog gaat over het projecteren en spiegelen naar elkaar

In mijn derde jaar van de verpleegkundige opleiding, zou ik stage gaan lopen op een leer-werk afdeling. Dit betekent dat je met een aantal verpleegkundige stagiaires samen een deel van de verpleegafdeling runt, onder supervisie van een stagebegeleider.

Het was een zeer interessant en leerzame stage, op verschillende vlakken. Een van de meest leerzame aspecten had te maken met een 'vervelende' patiënt die op de afdeling lag.

Het was een dame van middelbare leeftijd, die zo gezegd erg negatief was in de omgang, altijd zeurde en altijd klaagde. Zo gezegd, want zo stond ze bekend op de afdeling toen wij daar als studenten begonnen.

Wat me erg opviel was dat er zo duidelijk en veelvuldig over de vrouw werd gesproken (in negatieve zin) door de collega's onderling, en wat ik erg opvallend vond was hoe snel mijn mede-stagiaires hierin mee gingen, zonder dat zij de patiënt daadwerkelijk hadden verzorgd.

Het was dus puur overgenomen van het beeld wat er op de afdeling bestond over de patiënte, en welke ook veelvuldig werd benoemd en besproken.

Later zijn er inderdaad vervelende ervaringen geweest door mijn mede-stagiaires, toen zij daadwerkelijk contact hadden met de patiënte. 

Ik vond het niet fair tegenover de patiënte, dat er zo over haar gedacht en gesproken werd, het moment dat ik de zorg over haar over nam, ben ik zonder (zo min mogelijk) vooroordeel haar kamer binnen gestapt.

Hoewel ik behoorlijk wat dagen voor haar gezorgd heb, heb ik geen enkele negatieve ervaring met haar gehad.

Sterker nog ik heb juist mooie gesprekken met haar gehad, onder andere over de speech van Dr. Martin Luther King: " I have a dream " 

Op een gegeven moment was mijn dienst afgelopen en die dag had ik met haar gesproken over de speech van Martin Luther King. Aan het eind van mijn dag heb ik snel even deze speech opgezocht en uitgeprint en ben naar haar kamer gegaan.

De reactie van haar die zo puur en oprecht was, ge-emotioneerd door een simpele uitdraai, gaf een prachtig moment tussen ons

Toen ik de kamer uitliep vroeg ik me ook af waarom iedereen haar ziet als een vervelende patiënt, terwijl ik juist zulke leuke en bijzondere ervaringen had

Wat maakt dan het verschil?

Misschien is het gewone het simpele feit, dat wanneer jij als verpleegkundige (of welke professional) dan ook, de patiënt betreedt met een (voor) oordeel, dat deze patiënt deze projectie (onbewust) ook terug zal geven, als een soort spiegel

Pas dus op met het klakkeloos overnemen en of hebben van (voor) oordelen, want het weerhoudt je zulke mooie en bijzondere ervaringen te kunnen hebben en het doet geen recht aan de oprechte aansluiting van mens tot mens, waar elke patiënt recht op heeft