Persoonlijke blog: Reanimatiemelding; maar dit verwacht je niet

Als vierde jaars verpleegkundige student, heb ik pro-actief een stage kunnen regelen van 10 weken op de ambulancedienst in combinatie met 10 weken op de spoedeisende hulp.

Tijdens een van deze stage dagen op de ambulance, heb ik een bijzondere casus mee gemaakt, die ik graag met  jullie wil delen.

Het was mijn derde week in de stage van 10 weken en samen met mijn stagebegeleider begonnen we aan een dagdienst, zoals elke dienst begonnen we met het controleren van alle materialen achterin. De ambulancechauffeur controleert de technische aspecten van de ambulance en de verpleegkundige is verantwoordelijk voor de medische hulpmiddelen, zoals apparatuur en medicatie.

Na we hier klaar mee waren, namen we wat te drinken en namen plaats in de huiskamer van de ambulancepost. Zoals zo vaak werden er bijzondere casuistieken en interventies besproken, wat ik altijd leerzaam en interessant vond.

We waren die dag met drie ambulanceteams en de eerste uur hebben we geen ritten gehad. Ineens schelt een luide alarm toon door de ruimte, een van de ambulanceteams heeft een rit, die eerst aangemeld wordt door een waarschuwingssignaal, waarna vervolgens de soort melding wordt aangegeven door de centralist.

Altijd een spannend moment natuurlijk, de stem gaf aan dat het om een zogenaamde B rit ging, een planbaar vervoer zonder al teveel haast.

Vlak erna was het team op weg, en duurde het even voor er opnieuw een alarm signaal te horen was, nu bij ons...automatisch schoot er adrenaline door mijn aderen, altijd spannend wat er nu zou komen.

Wat frappant was dat tegelijk het andere team ook opgeroepen werd, allebei werden we tegelijk opgeroepen voor een A1 melding, een rit waarbij we zo snel mogelijk (met sirene en zwaailicht) naar de plaats van de melding moesten.

Vlak erna kregen we direct te horen, waarom beide teams opgeroepen werden, de melding was een reanimatie. Dus op dat moment ging er nog meer adrenaline door mijn lijf, want ik had toen nog weinig reanimatie's mee gemaakt.

Zo snel we konden vertrokken we naar de plaats van de melding, gelukkig was het niet al te ver rijden en waren we er binnen enkele minuten. 

Gelijk alle apparatuur mee naar binnen en dan sta je ineens in een kamer van een ouder echtpaar, waar zowel de man als de vrouw aan tafel zitten....

Maar het ging toch om een reanimatie? Het was een hele vreemde gewaarwording, want als het om een reanimatie gaat, dan verwacht je niet dat de patiënt nog aan tafel zit.

Gelukkig is een van de belangrijkste aspecten binnen het werken in de acute zorg, het snel kunnen schakelen, en dus hebben we direct de man des huizes op de grond gelegd en zijn we de reanimatie procedure opgestart.

Het bleek dus dat de man voldoende doorbloeding (perfusie) nog had, om nog enigszins te kunnen functioneren. 

Je moet je dan ook niet voorstellen dat de man rustig aan tafel zat en in gesprek was met zijn vrouw, maar eerder als een pop, zo stil.

Helaas heeft de reanimatie niet mogen slagen en hoewel ik meerdere reanimatie's sindsdien gehad heb, zal deze me altijd bij blijven staan.