Persoonlijke blog: begrijpt u als we stoppen, dat u dan dood gaat?

Begrijpt u als we stoppen, dat u dan dood gaat?

Deze blog is een van de indrukwekkendste patiënten die ik heb mee gemaakt, niet zozeer de behandeling en of het ziekteverloop, maar eerder de omstandigheden er om heen Ik werkte op de hartbewaking van een groot ziekenhuis. 

Een van de patiënten die hier lag was een oudere dame van rond de 70 jaar. Haar hart was aan het decompenseren, wat inhoudt dat het hart een verminderde pomp functie heeft en hierdoor bleef Mw. vocht vast houden, waardoor ze door de jaren heen steeds benauwder werd. 

 Ze lag al enige dagen bij ons op de afdeling, en het leek steeds beter te gaan, de benauwdheid nam af en de plasmedicatie sloeg aan, waardoor mw. het teveel aan vocht kon uit plassen (dit was een van de redenen dat het beter ging met de benauwdheid). Tijdens de dagdienst ging het zelfs zo goed met haar, dat ze naar de 'gewone' afdeling over mocht. Dit was positief omdat het inhield dat ze minder intensief behandeld hoefde te worden. In de loop van de ochtend werd mw. dan ook opgehaald door de collega's van de afdeling. 

 Ik heb er verder geen aandacht aan besteed. Tot ineens wij in de loop van de dag een telefoon kregen van de afdeling, dat Mw. ineens acuut achteruit aan het gaan was, ze plaste minder en haar benauwdheid nam fors toe (wat waarschijnlijk mede ten gevolgen was van het verminderd plassen). 

 Even erna is mw. terug naar ons gekomen, mw. was enorm benauwd. Toen zag ik wat de term doodsbenauwd echt in houdt.

Wat me zo enorm duidelijk bijstaat, is de absolute doodsangst in de ogen van Mw. De onrust die de benauwdheid veroorzaakte, het vechten voor de adem en hoeveel energie het wel kostte.

Wat moet mw. bang zijn geweest,  ik wil er niet eens aan denken

Wat me nog bijstaat van die dag is de onmacht van de verpleegkundigen die op dat moment zo hen best deden om toegang krijgen tot de aderen van mw.

Was dat gelukt dan had Mw. mogelijk vocht afdrijvende medicatie kunnen hebben; waardoor de benauwdheid mogelijk had afgenomen, en ....

Maar die toegang kwam niet, wat ook geprobeerd werd, het was niet te doen, terwijl dit verpleegkundigen waren met veel ervaring, maar soms lukt het gewoon niet

Vaak is dit minder erg en heeft het weinig tot geen gevolgen,  en ligt de noodzaak om toegang te krijgen niet zo sterk aanwezig dan bij deze patient

ik kon de machteloosheid van de verpleegkundigen van hen gezicht aflezen, hen wisten, wat ik nu wel weet, maar toen niet

namelijk hoe belangrijk het was om die toegang te  kunnen krijgen

helaas was het dus niet gelukt, en mw. werd met de minuut meer benauwd. 

Op een gegeven moment kwam de arts bij Mw., die ondanks de benauwdheid nog bij was en heel goed leek te begrepen wat er aan de hand was.

Mw. gaf aan de arts aan, dat ze niet meer geintubeerd wilden worden (een beademingsbuis in de luchtpijp en via de machine beademt worden).

En wat de arts toen zei, staat me nog heel sterk bij, door eigenlijk de absurdheid enerzijds en de hardheid ervan anderzijds

de arts zei namelijk heel eerlijk: " maar als we u niet behandelen, dan gaat u dood "

Mw. gaf aan dit te begrijpen, en eigenlijk gaf ze hiermee aan, dat ze wist dat ze zou gaan sterven (op korte termijn), maar dat ze daar vrede mee had.

let wel dat dit een dame op leeftijd is, maar niet zo oud dat je hier sneller vrede mee zou kunnen hebben, en dat mw. geheel bewust en bij kennis was en eigenlijk aangaf dat we haar mochten laten sterven.

Een ieder kan zich voorstellen dat dit al behoorlijk indrukwekkend was, maar op een gegeven moment kwam de familie van mw. bij haar.

Om daar aanwezig bij te zijn; waarbij de dochter, schoonzoon en kleinkinderen, letterlijk afscheid nemen van hen moeder, wetende dat ze op zeer korte termijn zou gaan overlijden.

woorden die aan elkaar werden uitgesproken, woorden die zoveel lading hadden wetende dat het de laatste woorden zouden zijn die aan elkaar gezegd konden worden. Mooie woorden die mw. te horen kreeg, hoe goed ze als moeder en oma was geweest, waardoor ze met vrede heen mocht gaan

Uiteindelijk is de dame in de loop van de avond komen te overlijden, vreemd nu te beseffen dat ik deze absurde situatie: het afscheid moeten nemen van een dierbare, wetende dat alles wat je zegt en doet, het laatste zal zijn naar elkaar

later in mijn persoonlijke leven van heel dichtbij mee zou maken, namelijk om afscheid te gaan nemen van mijn schoonvader