Gast Blog: En dan ben je opeens zelf patiënt…

En dan ben je opeens zelf patiënt…

Als meldkamercentralist kom je dagelijks in aanraking met patiënten en ziektebeelden. Een paar weken geleden waren de rollen opeens omgedraaid. Wat begon als een bezoekje bij de huisarts werd al snel een worsteling met mijn gevoelens in het ziekenhuis.


Het was vrijdagmorgen en ik werd wakker op de grond in de woonkamer, waarom lig ik op de grond, hoe lang al, hoe kom ik aan die afschuwelijke hoofdpijn? 

Dit waren allemaal vragen die door mij heen raasden. 

Na enige tijd had ik de kracht gevonden om op te staan en naar mijn telefoon te grijpen. 09:00?? Ik weet nog dat het half 8 was en ik in bed lag. 

Woensdag middag had ik een corticosteroïden injectie in mijn heup gehad voor mogelijke artrose en sinds die tijd was ik erg moe, slap en een paar keer flauw gevallen. Wat is er toch met me aan de hand? 

Agh misschien wel een lage bloeddruk, ik vraag wel even of ze dat willen meten bij de huisarts. Gelukkig kon ik eind van de ochtend nog terecht.


Eenmaal bij de huisarts aangekomen heb ik in de wachtkamer weer een wegraking gehad. Controle over je lijf verliezen, iets wat ik als control freak maar enorm lastig vind. 

Mijn hoofd bonkte erover en ondertussen werd me gevraagd om met ogen dicht mijn neus aan te raken. Dat doen we wel even, heb je mijn tensie nou al gemeten? 

Maar dan het besef, het lukt me niet. M’n ogen, wangen, mond, alles heb ik aangeraakt maar niet mijn neus. Het lukt niet…. Help… Andere test dan maar, maar ook die mislukte. Het zweet brak me uit, dit is niet goed. 

Ondanks dat ik dubbel zag, zag ik de ernst in het gezicht van mijn huisarts. Meid ik ga je collega’s bellen, ik vermoed een SAB en je moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Een SAB, een (hersen) bloeding? Ik? Nee dat kan niet, ik heb nog gewoon ontbeten en aangekleed, ik kom alleen voor een controle van bloeddruk.


De bemanning van de ambulance kwam binnen, een wirwar van emoties in mijn hoofd. Angst, opluchting, vertrouwd gevoel van collega’s, maar mijn verpleegkundig hoofd bleef doorgaan. 

Blijven mijn parameters nog wel stabiel? Wat zijn de waardes nu etc. Gelukkig werd ik goed op de hoogte gehouden van mijn waardes. Het werd mijn lichaam toch teveel, het trok onder me vandaan. 

Later bleek dat mijn ogen weg bleven draaien en ik niet meer aanspreekbaar was. Op de SEH ging dit verder. Een paar uur later kan ik me weer dingen herinneren. Veel artsen en verpleegkundigen om me heen. Toen ik eenmaal weer goed bij kennis was ging de verpleegkundige in mij gelijk weer van start, ecg, bloedafname, infuus, monitoring, MONITOR!! 

Die waardes zijn niet goed.. Ik schrok.. De SEH arts en neuroloog stelden me gerust, je hebt geen bloeding, wel een zware hersenschudding. Je wordt zo opgehaald door de afdeling en opgenomen omdat we je goed in de gaten willen houden. Slapen, ja dat is wat ik wil.


Een enorm lieve verpleegkundige heeft mij op de afdeling gerustgesteld, ik was bang. Wat was ze lief en gaf een vertrouwd gevoel, zo’n verpleegkundige wil ik ook zijn. Nadat mijn familie weer weg was kwam het besef en de emoties. Ik lig in het ziekenhuis, ik heb geen controle over mijn lichaam en mijn parameters gaan alle kanten op. Hopelijk komt er snel duidelijkheid. Maar eerst slapen, daar was ik aan toe.


Dat weekend ging langzaam voorbij, vrienden kwamen gezellig langs maar ik had ook veel te veel tijd om na te denken. Mijn gehele verpleegkundige kennis had ik er op los gelaten, gek werd ik van mezelf. Ik wilde naar huis, maar ik wist donders goed dat zolang ik 3-4x per dag wegraakte en zware spierslapte gedurende de hele dag had, het niet haalbaar is om alleen thuis te wonen. Ik wilde werken, zorgen voor iedereen. 

Opeens zelf verzorgd worden is moeilijk. Gedoucht moeten worden, niet meer zelfstandig naar het toilet, ALLES moet met begeleiding in verband met valgevaar. Overgeven aan de situatie, het enige wat ik moest doen maar ja hoe doe je dat? Makkelijker gezegd dan gedaan. 

De worsteling met mezelf was begonnen.


De dagen daarna waren intensief. Veel (spoed)onderzoeken, veel wegrakingen, veel drukte en prikkels die ik niet aan kon. En ik kon mezelf niet de rust geven. Zolang er geen diagnose is heb ik ook geen rust. Elke keer weer alles willen weten. 



Volgens mij kreeg ik ook een soort negatieve status bij de verpleging. Er kwam een verpleegkundige voor de controles, terwijl ze alles aan het opschrijven was boog ik wat naar voren om het ook te kunnen zien. 

Ze gaf gelijk de reactie: O, jij bent dus die patiënt die alles wil weten. Aan haar houding te zien kon ik merken dat ze het niet positief bedoelde.

Ik was onzeker, bang en rusteloos. Ik wil naar huis en weer de oude zijn, verschrikkelijk dat gevecht tegen jezelf in het ziekenhuis.


De dagen kropen voorbij. Meerdere cruciale momenten volgden elkaar op maar helaas konden ze geen oorzaak vinden. De neuroloog vertelde dat het probleem psychisch moest zijn, we kunnen niks vinden. ,,Kan het niet aan de corticosteroïden liggen, of aan mijn spiraaltje toevallig?” ,,Nee mevrouw, dat klinkt allemaal niet logisch dus gaan we het niet onderzoeken, ik regel een consult bij de psychiater voor u.” 

Psychisch het klonk allemaal vrij heftig en heel ver weg van mij. Ik ging vol vertrouwen het consult in, eindelijk dan toch een oorzaak? Helaas vertelde de psychiater dat ze niet goed wist wat ze kwam doen, ze kon geen psychische oorzaak vinden, het lichamelijk beeld klopte niet bij een zogenoemde conversie stoornis. Wat was ik blij dat ik even mijn hart kon luchten, eindelijk iemand die wel wilde luisteren naar waar ik tegen aan liep. 

Los laten, het enige advies wat ze kon geven. Inmiddels raakte ik steeds meer verzwakt waardoor het loslaten wel al makkelijker ging. Helaas werd ik ook behandeld door de verpleging alsof het allemaal wel meeviel, tenminste zo kwam het op mij over. 

Tijdens het douchen zakte ik in elkaar en verloor even het bewustzijn, ik kwam weer bij maar was nog erg slap. Ik hoorde de verpleegkundige hard tot bijna schreeuwen roepen: ,Hup, gewoon opstaan, er is niks aan de hand met je.” 

Hoe dan? Ik was aan het vechten om bij bewustzijn te blijven, en ik moet gaan staan en lopen? Het lukte met niet en ik voelde me machteloos. Uiteindelijk ben ik in een rolstoel gezet en geheel slap mijn bed in getild. Het lichaam is op, het vechten is moeilijk. Het voelde alsof ik vocht naar een diagnose maar de artsen niet meer. Machteloos…


Daar was dan de dag dat ik naar huis mocht. Naar huis? Help hoe moet ik dat doen, er is geen oorzaak, ik woon alleen en ben doodsbang om weer een grote smakkerd te maken thuis. ,,Je bent te duur om hier te blijven”, kreeg ik letterlijk te horen. Uiteindelijk heb ik huilend mijn huisarts opgebeld of ik die middag nog langs kon komen, ik was zo bang om naar huis te gaan. 

De buren en vriendinnen moesten me maar helpen met wassen en aankleden.
De huisarts was begripvol maar ook bezorgd. Ze heeft gelijk mijn spiraaltje eruit gehaald om dat eventueel uit te sluiten en ging overleggen met de orthopeed over de gegeven injectie. Wat voelde ik me fijn dat er eindelijk iemand luistert en met mee denkt. 


De volgende dag ging het alweer mis, mijn buurtjes vonden mij bewusteloos op de grond. Na een half uur hebben ze toch maar 112 gebeld en hup, daar stond de ambulance weer. Ze stonden ook met hun handen in het haar en ik wilde alleen maar slapen, gelukkig mocht ik thuis blijven in mijn eigen bed.


De dagen daarna knapte ik langzaam weer op. Het was een wonder, ik voelde mijn spierkracht weer toenemen. De orthopeed had me opgebeld omdat hij was geschrokken dat ik in het ziekenhuis was beland na de injectie. 

Hij ging gelijk onderzoek doen of dat er mee te maken kon hebben.

Gisteren was het dan zover. Mijn huisarts had het verlossende woord. 

Mijn parameters werden weer stabiel, ik knapte op en de uitslagen waren binnen. Alles werd veroorzaakt door een wisselwerking van de corticosteroïden en het spiraaltje. Het was al bekend dat ik heftig reageer op hormonen dus ik kijk er niet van op. Blijdschap, opluchting maar ook woede kwamen voorbij. 

Als de neuroloog had geluisterd naar mijn gevoel en buiten zijn protocollen had gezocht dan had ik me niet zo lang zo ziek hoeven voelen. 

Echter overheerst de blijdschap vooral. Hulde aan de artsen die wel naar mijn gevoel en intuïtie hebben geluisterd en niet alles op psychische problemen hebben gegooid.


De afgelopen weken heb ik enorm geworsteld met mijn gevoel, het niet uit kunnen schakelen van het verpleegkundig denkproces en daarbij de angst.