Persoonlijke Blog: Broeder, kunt u mij helpen, ik wil niet meer

Wat kunt u voor mij doen

Ik had een nacht dienst op de intensive care, ik was op tijd dus zat nog even in 
de ' zuster ' hok, vanwaar we de patiënten kamers kunnen overzien en tegelijkertijd de monitoring.

De collega's hadden het al over een hele lieve patiënt, die ondanks dat ze zo zwak was toch de kracht probeerde op te brengen om naar ons te zwaaien.

Tijdens de overdracht kreeg ik te horen dat Mw. erg verzwakt is, mede vanwege haar eigen keuze om al een aantal dagen niet meer te eten.

Deze keuze had ze haar gemaakt omdat ze simpelweg niet meer wou leven, ik zou niet weten hoe ik het anders moet omschrijven.

Na de overdracht heb ik alvast alle medicatie uit de medicijnen kast gehaald en bij de patiënten gelegd. Vervolgens ging ik langs mijn patiënten, om mij zelf voor te stellen aan de patiënten die ik niet ken, te kijken hoe het gaat met de patiënten die ik al eerder heb verpleegd, en om te zien dat alle infusen, monitoring en leidingen goed lopen.

Ik stapte haar kamer binnen en zag een sterk vermoeide vrouw, haar levensenergie was aan het uitdoven. Toch opende ze haar ogen op het moment dat ik haar kamer binnen kwam.

Gelijk voelde ik een connectie

haar hand kwam met moeite omhoog en ik pakte haar hand met mijn hand, het schoot door me heen hoe mooi de zorg kan zijn als je de connectie voelt, toe laat en er ook de tijd voor neemt om deze te koesteren

De connectie bleek wederzijds, we hebben een van de meest indrukwekkende gesprekken gehad die ik in mijn carriere heb gehad.

Over het verlies wat zij geleden had (het overlijden van haar echtgenoot na 72 jaar huwelijk, maar ook haar jonge zoon die geneesheer was maar na een auto ongeluk overleden was).

Over haar vraag waarom ze nog niet mocht sterven (ze vroeg zich af of ze geen goede vrouw was geweest, want leefde ze nog omdat God boos op haar was).

Mijn antwoord was dat ik absoluut geloofde dat ze een goede vrouw is en was geweest, dat God zeker niet boos was, maar misschien dat het haar tijd nog niet was.

Toch bleef ze maar dezelfde vraag stellen, waarom mag ik niet sterven....

Op een gegeven moment probeerde ik haar vraag te beantwoorden (als dat al kan en of de bedoeling is), door aan te geven dat misschien het lichaam nog te sterk is.

Door deze manier van kijken leek ze meer rust te ervaren, persoonlijk denk ik omdat ze op die manier los kon laten dat God niet boos was (Mw. was Joods) en ze dus dan waarschijnlijk geen slechte vrouw was geweest.

Maar de volgende vraag was nog veel moeilijker en ik durf wel te zeggen, het moeilijkste wat me ooit gevraagd is.

Ze vroeg me namelijk of ik haar kon en wou helpen...........om te sterven

Ik heb haar proberen uit te leggen dat ik dat niet mocht, dat het aan de arts was, maar die was er niet. 

Een hele tijd hebben we het hier over gehad, steeds opnieuw de vraag of ik haar wou en kon helpen, hiermee bedoelde ze dus letterlijk dat moment of die nacht. 

Op een gegeven moment zei ze dat ik een lieve man was, met tranen in mijn ogen gaf ik aan dat ik haar ook een lieve vrouw vond (en dat meende ik ook).

gelukkig kon ik haar rustig krijgen, " jij hypnotiseert mij " vroeg ze, ik knikte ja en zei doe de ogen maar dicht, waarna ze langzaam in slaap viel

ik vind het hard te zeggen, maar ik hoopte zo dat ze niet meer wakker zou worden, zo sterk was haar angst om pijn te lijden en of benauwd te sterven

Ik durf ook eerlijk aan te geven dat ik in mijn gedachte overwoog wat de opties waren voor een actieve euthanasie, enerzijds ben ik blij dat die gedachte snel uit mijn hoofd ging, anderzijds vind ik het verschrikkelijk dat ik haar niet kon en kan behoeden voor het afscheid waar ze hoogstwaarschijnlijk naar toe gaat, namelijk een angstig en benauwd heen gaan

(In België zijn er minder duidelijke protocollen en richtlijnen omtrent actieve en of passieve euthanasie)

Lieve vrouw, wat klinkt het hard, maar wat hoop ik dat, wanneer morgen mijn dagdienst begint, ik tijdens de overdracht mag horen dat U tijdens UW slaap naar UW echtgenoot en zoon bent gegaan