Persoonlijke blog: " Druk je de baby niet dood? "

 " Druk je de baby niet dood? "

Misschien een vreemde titel van een blog, de vraag of je de baby niet dood drukt, terwijl je aan het lezen bent op een blog van een verpleegkundige....

Ik met een van mijn zonen

Toch?

Ik zou die verwarring erg goed voor kunnen stellen, alleen het een vraag die letterlijk aan mij 'gesteld is' toen ik werkzaam was als verpleegkundige op een grote spoedeisende hulp in België.

Ik had dienst op de afdeling pediatrie (kinderen), dit was zo'n grote spoedafdeling, dat er diverse specifieke afdelingen waren (zoals trauma, pediatrie en chirurgie).

Tijdens mijn dienst kregen we een zieke baby, die een lumbaal punctie moest ondergaan (dit houdt in dat er een vrij forse naald in het ruggenmerg wordt gestoken, om wat vocht uit het ruggenmerg te kunnen nemen voor onderzoeken.

Hier is een instructie video wat het precies inhoudt: video

Wat essentieel is voor deze punctie, is dat de patiënt zijn rug (genmerg) zoveel mogelijk buigt, waardoor het plaatsen van de naald in het ruggenmerg vergemakkelijkt

 

Voorbeeld van een lumbaal punctie

Hoewel het zeker niet de eerste lumbaal   punctie was waarbij ik had geassisteerd, was   het wel de eerste die ik mee had gemaakt bij   een baby.

Mijn opdracht als verpleegkundige was om de baby zoveel mogelijk in de houding te krijgen en zo onbeweeglijk mogelijk te houden, om de behandeling zo vlot en veilig mogelijk te maken en te houden.

Nadeel van zo'n kleine patiëntje, is natuurlijk dat je niet uit kunt leggen wat hij moet doen, laat staan uitleggen dat hij eigenlijk niet mag bewegen en waarom dit alles is.



Als verpleegkundige moet je soms je gevoel (igheid) 'uit kunnen schakelen', ik ervaar het als een soort knop omzetten. Dit vind ik makkelijker als ik begrijp waar de behandeling voor dient, en door de patiënt eigenlijk meer op een meer technische manier te bekijken. 

Dat klinkt misschien vreemd, maar op die manier ben ik in staat om een meer afstandelijke houding te creëren waardoor ik beter kan functioneren in stressvolle en of emotioneel beladen situaties.

Als ik op dat moment, dat ik een kleine baby als een soort pop moet samen drukken, wat alles behalve prettig voelt voor hem/haar, dan kan ik onmogelijk het gevoel wat het geeft toelaten.

Het is een grote dualiteit:

als (gevoelige) vader zijnde zou ik de vergelijking met zoiets maken naar mijn eigen (jonge) kinderen, en dan zou ik direct stoppen.

Maar aan de andere kant als zorgprofessional weet ik dat dit nodig is om de patiënt (hoe jong ook) uiteindelijk beter te kunnen maken.

Om hiermee om te gaan, moet je dus de knop om kunnen zetten, en ik denk persoonlijk dat het iets is wat je kunt of niet kunt. Niet iets wat je makkelijk of misschien überhaupt kunt leren.

Alles werd in gereedheid gemaakt voor de punctie. De vrouwelijke kinderarts en haar assistente zijn volledig gekleed voor de uitvoering.

De kleine baby ligt op het bed, midden in de kamer, ik heb de ouders inmiddels gevraagd de kamer maar te verlaten, gezien het feit dat hetgeen ze te zien krijgen, alles behalve een prettig gezicht is.

Gelukkig begrepen ze dit volkomen en hebben ze plaats genomen in een wachtkamer, mochten ze willen dan had het zeker gemogen; maar liever niet.

Ik houd de baby als een opgerolde pop (vergelijkbaar met de foto boven) vast, het gaat me aan mijn hart, het voelt erg onnatuurlijk, maar ik weet mijn emoties 'naar achter' te schuiven, omdat ik weet dat het noodzakelijk is.

Wat zal het er apart uit hebben gezien; 

ik ben een grote vent (met een heel klein hartje), op de foto boven; is goed te zien hoe fors ik ben, tel daarbij een kale kop, een baard en kolenschoppen van handen en een bepaald beeld kan snel geschapen worden.

En dat zal de (vrouwelijke) arts ook bedacht hebben toen ze zei: 
" Druk je de baby niet dood? "

Ik zal je zeggen dat dat verschrikkelijke pijn deed, dat vooroordeel opnieuw en opnieuw, waarom kon de arts mij niet zien toen ik dezelfde baby na de punctie in mijn armen kon troosten, zodat het rustig werd en ik haar aan haar ouders kon overdragen en zij zich minder zorgen hoefde te maken

Waarom kon de arts mij niet zien, toen ik mijn zoon van 4 jaar oud kon verzorgen toen hij in een langdurige epileptische aanval zat

Waarom kon de arts mij niet zien, toen ik mijn gepeste zoon uit de klas haalde, omdat ik het niet meer accepteerde, en hij mij zo dankbaar was

Waarom zien mensen alleen wat ze willen zien 

Het deed zo een pijn, omdat ik mijn hele leven al tegen deze vooroordelen aanloop. Het heeft me veel gekost, banen die ik niet kreeg, straffen op school die niet verdiend waren, afwijzingen voor sollicitaties, onterechte aanhoudingen door politie (zonder geldige reden) en ga zo maar door

Ik wil deze blog afsluiten met een kenmerken voorbeeld hoe mensen mij vaak zien, maar ook dat het anders kan

Ik werkte als verpleegkundige op een algemene afdeling, in mijn dienst had ik een gesprek met de dochter van 'mijn' patient

In dit gesprek gaf ze aan dat wanneer ze mij zag, ze de koppeling maakte met een motorbende lid, gelijk zei ze dat het niet klopte, omdat ik heel zorgzaam en goed was voor haar vader

Persoonlijk denk ik dat dat het mooiste voorbeeld is wat je kunt bedenken, en tegelijk een mooi compliment

Via deze link

Kom je op een post geplaatst door een forse man uit Amerika, die heel mooi verwoord hoe oneerlijk het soms is en kan zijn

Een briljante video is deze reclame commercial van Budweiser:



Hopelijk kan deze blog bijdragen aan de bewustwording