Persoonlijke blog: Van vader naar professional en weer terug

Ineens wordt hij steeds stiller op mijn schoot

Enige jaren geleden heb ik een van de moeilijkste en engste momenten mee gemaakt in mijn ervaring in de intensieve en acute zorg.

Hoewel ik aardig wat ervaring had opgedaan met (ernstig) zieke kinderen, wordt het ineens een heel ander verhaal wanneer het je eigen kind betreft.

Hier mijn verhaal, hoe ik van vader naar professional ging en weer terug

Het is meer dan 6 jaar geleden, maar ik kan het nog als de dag van gisteren herinneren

Het was een rustig ochtend. Samen met mijn vrouw en mijn zoon, die toen twee was, waren we rustig televisie aan het kijken en te genieten van het niks hoeven op een echte zondag.

Niets wees erop dat over enkele ogenblikken, onze hele bestaan voor heel even compleet stil kwam te staan en we de grootste angst van ouders mee gingen maken:

" de angst je kind in je armen te verliezen " 

Mijn zoon was (en is) een bewegelijk kereltje. Hij kon nog niet lang lopen en het gevaar van in de acute zorg werken, is de beroepsdeformatie, waarbij je overal gevaren ziet en wat je kinderen kan overkomen.

Ik had hem op schoot en hij was heerlijk op zijn beentjes aan het springen (terwijl ik zijn handjes vast hield).

Op een gegeven moment springt die van mijn schoot en rent naar de gang, alleen wegens de relatief gladde vloer (parket) en de combinatie van zachte sokken, ging de bocht iets te ruim als dat de bedoeling was.

Wat dus betekende dat hij met volle vaart tegen de deur post liep met zijn hoofd. Gelukkig was het gelijk huilen...

Voor mensen die niet in de acute zorg werken, zal het misschien raar klinken, maar in de acute zorg willen wij kinderen het liefst horen huilen als ze niet lekker zijn of gewond zijn.

Een stil kind, is nooit goed, wanneer ze ziek en of gewond zijn

Ik nam hem direct op mijn schoot en mijn vrouw (die al meer dan 20 jaar ervaring heeft in de zorg als verzorgende IG) bleef ook koel genoeg om direct een natte doek te halen om de eventuele zwelling te voorkomen en of te laten slinken.

Gelukkig stopte mijn zoon op een gegeven moment met huilen, het is natuurlijk hartverscheurend om je eigen zoon (kind) te horen huilen

Hij lag heerlijk tegen mij aan, zoals al die uren Kangoeroeën wat we samen hebben gedaan toen hij vijf weken te vroeg was geboren.

Alleen in tegenstelling met al die uren dat hij veilig op mijn borst lag, voelde dit anders, hij werd steeds slapper, wat natuurlijk heel onnatuurlijk voelde.

Het besef dat het echt niet goed ging, kwam op het moment dat ik mijn zoon in de ogen keek, die doelloze blik waaruit hij heel ver weg leek, blijft voor altijd op mijn netvlies hangen

Op dat moment schakelde ik over van Pappa naar professional

direct instrueerde ik mij vrouw de meldkamer ambulancezorg te bellen en ik heb mijn zoon op rug gelegd, met mijn hand op zijn buik en borst.

Op die manier kon ik hem goed in de gaten houden, door te kunnen kijken en tegelijkertijd kon ik met mijn hand de aan- of afwezigheid voelen van zijn ademhaling.

Gelukkig bleef hij ademhalen, maar dan duurt het wachten lang..

seconden lijken minuten en minuten lijken uren......

Wat heerlijk was het geluid van de ambulance, die steeds luider werd, wat inhield dat de professionele zorg die ik altijd van de ene kant heb ervaren (met veel plezier), er nu vrij snel voor ons was

Als ambulancechauffeur (wat ik toen als werk deed) weet ik dat op deze meldingen er anders gereden wordt, dan de 'standaard' spoedmeldingen, ik zal ook niet snel vergeten dat extra stuk gas welke ik hoorde tussen de bocht van onze straat en ons huis, wat niet een lang stuk was.

Maar in dat kleine element, wist ik dat zij alles eraan hebben gedaan wat betreft snelheid om te komen, en dat ze alles aan zouden doen om goed voor onze zoon te zorgen.

Het team kwam rustig maar alert binnen, wat was het mooi om op terug te kijken, wat heb ik er veel van geleerd, want de manier waarop zij binnen kwamen gaf mij het gevoel dat ik de controle los konden laten

gelukkig was alles stabiel en ging het goed, maar nooit zal ik vergeten welke blik de twee ambulanceverpleegkundige had toen die binnenkwam (een aantal minuten later). 

De angst en onzekerheid (dat het over een kind ging) zal ik niet snel vergeten, en ik hoor de eerste ambulanceverpleegkundige nog tegen hem zeggen, alles is goed.

Uiteindelijk zijn we naar het ziekenhuis gereden en is mijn zoon ter observatie een nacht gebleven, en is wat dat betreft alles goed gekomen.

Jammer genoeg was het misschien wel de eerste keer dat we zo bang waren, maar niet de laatste keer, hoe verschrikkelijk het ook klinkt, maar deze angst je kind te verliezen hebben we helaas nog enkele keren mee moeten maken.

deze verhalen zal ik beschrijven in mijn Ebook die binnenkort verschijnt

Naast deze beschrijvingen, zal ik hierin ook beschrijven wat voor angsten je als ouders daarna met je mee moet dragen. 

Maar ook een bijzonder verhaal waarin mijn intuïtie als vader letterlijk het leven heeft gered van mijn zoon

Deze blog kunt u hier vinden

Gelukkig gaat het heel goed met mijn zoon (nen)