Persoonlijke Blog: We zijn toch geen artsen
We zijn toch geen artsen
Het is een term die ik vaker heb gehoord in verschillende varianten en vormen.
Persoonlijk vind ik het niet meer dan logisch dat je als professional, in de zorg, jezelf blijft ontwikkelen.
Dit geldt mijn inziens voor alle disciplines en niveaus, dus ook zeer zeker in de acute en of intensieve zorgen.
Maar waar leg je als verpleegkundige de grens? Hoe ver moet en of wil je je ontwikkelen?
Want we zijn toch geen artsen?
Het maakt wel een interessante vraagstuk: waar ligt de grens van je professie als verpleegkundige?
Je zou kunnen dat de arts beslist en jij als verpleegkundige het 'maar' uit moet voeren.
Maar wie is er verantwoordelijk wanneer de arts een 'foutieve' opdracht geeft, welke blindelings wordt uitgevoerd door een verpleegkundige, terwijl de verpleegkundige deze 'foutieve' opdracht vanuit de eigen professie had moeten herkennen en dus niet uit moeten voeren?
En de patiënt gaat dood
De bovenstaande zin heeft betrekking op het ontkennen van de verantwoordelijkheid jegens de volkerenmoorden tijdens de tweede wereld-oorlog
Misschien een hard vergelijk, maar aan de andere kant heeft het wel gelijkenissen
Want ongeacht of en op welke manier het invloed kan hebben op je professionele vlak en carrière, blijft de vraag nog altijd staan, hoe je je zelf zou voelen wanneer jij (mede) verantwoordelijk bent voor het overlijden van een patiënt?
Voor mij is een ding heel simpel: fouten maken is menselijk en onmogelijk te voorkomen, het probleem van ons vak gebied is dat fouten kunnen leiden tot doden en of ernstige lichamelijke gevolgen.
Maar ook veel subtielere gevolgen liggen op de loer, het verergeren van aanwezige klachten, het veroorzaken van nieuwe klachten en of het vertragen van het genezingsproces.
Als je het op die manier bekijkt is het vak van de verpleegkundige dan inderdaad minderwaardig aan de arts? en zijn de beslissingen die wij moeten maken, dan minder complex en of geven deze dan minder risico?
In mijn ogen is een verpleegkundige nooit minderwaardig aan een arts, want geen enkele mens is minderwaardig aan een ander mens.
Het enige verschil is dat de arts en ik, andere keuzes hebben gemaakt en dus andere rollen in de gezondheidszorg hebben, elk met hen eigen verantwoordelijkheden en hiërarchie.
Ik zal altijd de hiërarchie respecteren, maar zal aan de andere kant niet bepaalde principes en of mijn standaard van zorg, verloochenen in het proces.
Ik ben namelijk de advocaat van mijn patiënt, ik zie mijn patiënt vaker, meer, langer, naakter en kwetsbaarder, dan de arts.
Dus uiteindelijk moeten mijn intiemere observaties en de meer klinische afstandelijke observaties van de arts, leiden tot een consensus van de beste zorg mogelijk
De best mogelijk zorg kan alleen als een ieder op de hoogte is van de meest recente ontwikkelingen en wetenschappelijke onderzoeken (evindence based medicine)
Dit geldt net zo voor de verpleegkundige, als voor de arts, want uiteindelijk leiden concessies niet tot de best mogelijke zorg.
Dus inderdaad zijn we geen artsen, maar we zijn verpleegkundigen
als je vanuit die waarden je vak uitvoert, dan kun je jezelf nog altijd (op) recht in de spiegel blijven kijken, ook wanneer je een fout maakt, welke helaas niet te voorkomen is
Posts
Geen opmerkingen