Persoonlijke blog: nooit wil ik meer die onmacht voelen

 nooit wil ik meer die onmacht voelen

In deze blog wil ik een indrukwekkende ervaring beschrijven die ik mee heb gemaakt als chauffeur op de huisartsenpost (huisartsenwachtdienst)

In mijn carrière heb ik aardig wat indrukwekkende casuïstieken

 mee gemaakt, waaronder reanimaties, ongevallen, zieke kinderen etc), maar nooit heb ik dezelfde onmacht gevoeld als bij de casus die ik hieronder ga beschrijven

Mijn carriere in de acute en spoedeisende hulpverlening ben ik begonnen als chauffeur bij de huisartsenpost (-wachtdienst) in Nijmegen en Wijchen.

Toen ik begon als chauffeur was de huisartsenpost en dus de chauffeur van de huisartsenpost vrij nieuw en waren er behoorlijke verschillen tussen de diverse posten binnen Nederland.

Veel verschillen

Waar in Nederland bij de ene post wel met sirene en zwaailichten gereden mocht worden (indien noodzakelijk) en de chauffeur standaard bij huisartsen-visites mee naar binnen ging en de huisarts kon assisteren, was het bij onze post niet gebruikelijk bij elke visite mee te gaan. Ook mochten we niet gebruik maken van optische en geluidssignalen.

Regelmatig reden we dus naar spoedeisende meldingen, die mogelijk een ernstig karakter hadden, regelmatig kwam het voor dat we niet eens wisten dat we naar een spoedmelding reden.

Het is zelfs voor gekomen dat een collega in de auto zat te wachten, terwijl de huisarts naar een huis adres in een flat was gegaan, toen ineens de huisartsen boven de reling naar de chauffeur schreeuwde dat het om een reanimatie ging en dat de chauffeur de AED (automatische externe defibrillator) mee naar boven moest nemen (waardoor belangrijke minuten verloren zijn gegaan).

Belangrijk is hierbij te vermelden dat de huisarts in kwestie wist dat het om een casus ging waarbij iemand hartklachten had.

Persoonlijk vond ik dit soms heel frustrerend, omdat ik vaak onmacht voelde, gezien ik graag mijn werk zo goed mogelijk wil doen/kunnen doen

Gelukkig zijn er de laatste jaren behoorlijk veel en goede verbeteringen geweest, en is er meer opleiding en structuur gekomen in de rol van de huisartsenchauffeur

Uiterste onmacht

Ik had die dag avond dienst op de post, de dienst begon om 17.00 uur, dus meestal waren we ruim op tijd aanwezig op de materialen van de huisartsen-'ambulance' te controleren en zo nodig aan te vullen.

Het was een zomerse avond, dus het was lekker warm, en nadat ik de auto gecontroleerd had en alles in orde had gebracht, was het wachten op de komende ritten.

Al vrij snel kwamen de eerste ritten door en gezien het feit dat de huisarts en HAIO (huisarts in opleiding) bij had, bleef ik bij alle ritten in de auto zitten (gelukkig was ik er op voorbereid en had ik een boek mee genomen).

Wat ik jammer vond, is dat de huisarts en of HAIO niet mee deelde om wat voor meldingen het ging (de huisarts kreeg een uitdraai mee van de telefoniste), waardoor ik dus eigenlijk alleen de adressen mee kreeg van de visites.

Rond een uur of 19.00 kwam de huisarts mij ophalen omdat er opnieuw een visite was aangemeld (ik kreeg niet te horen waar het om ging), dus rustig reden we erheen.

Vlak voor we bij het opgegeven huisadres waren aangekomen, zag ik ineens een ambulance met zwaailicht en sirene voor ons langs komen, mijn eerste gedachte was dat deze ambulance naar dezelfde interventie zou gaan als wij naar op weg waren.

En inderdaad, toen wij de straat binnen kwamen rijden (soort plein met parkeerplaatsen) zag ik de ambulance staan.

Ik parkeerde mijn auto achter de ambulance en de huisarts en HAIO liepen naar binnen.

Vlak erna kwam een tweede ambulance met zwaailichten en sirene aangesneld, waardoor ik de koppeling kon maken dat het hoogstwaarschijnlijk om een reanimatie zou kunnen gaan (in Nederland worden er standaard twee ambulances naar een reanimatie gestuurd).

Enige tijd daarna kwamen er ook nog politiewagens met gillende sirenes aan bij het huisadres

Ramptoerisme

Zoals zo vaak gezien de aanwezigheid van ambulances en politie heel wat buurtbewoners naar buiten, en dat was ik wel gewend (vaak probeerde ik mijn voertuig op zo'n manier te positioneren dat ik afgewend stond van eventuele nieuwsgierigen en ik dus een boek kon lezen met enige privacy.

Alleen een aantal factoren maakte het een hele absurde en frustrerende situatie:

Het was een plein waar alle hulpverleningswagens geparkeerd stonden, dus dat maakte het dat er behoorlijk veel volk aan de kant stond, met (o.a.) mijn huisartsenwagen tussen het 'publiek' en het huisadres.

Ik stond zo geparkeerd dat het volk recht tegen mijn bestuurderskant aan keek, waardoor ik mij in complete zichtbaarheid bevond.

Ik vond het niet echt tactvol om in alle 'rust' een boek te gaan lezen, hoe zou dat over moeten komen voor het publiek, wanneer de huisarts binnen is, met diverse agenten en het ambulancepersoneel en een van de hulpverleners (ik) zit rustig een boek te lezen.

Maar naar binnen 'mocht' ik niet, dus het was een hele lastige situatie, waarbij ik me behoorlijk gefrustreerd voelde.

Maar na een aantal minuten zie ik ineens een compleet verslagen jongen van een jaar of 12-13 naar buiten komen, geheel in shock liep hij verdwaasd naar de hoek van de straat (welke dus vlak naast mijn auto was) en weer terug het huis in, om vlak erna weer naar buiten te komen, terug naar de hoek en terug het huis in.

Elke keer liep deze jongen dus tussen de huizen en mijn auto (en het 'publiek) in, om vlak bij mij op de hoek te wachten op zijn moeder (bleek achteraf).

Ondertussen was het duidelijk geworden dat zijn vader overleden was aan een hartstilstand, en alle emotionele aspecten van het verdriet van hem (en zijn gekomen familie), zijn schuldgevoel omdat hij hem gevonden had en het moeten wachten op en treffen van zijn moeder, gebeurde allemaal in dat stuk tussen het huis en mijn wagen.

Dit was ongelofelijk moeilijk voor mij, ik maakte alles van heel dichtbij mee, terwijl ik er niks aan kon doen.

Ik mocht niet naar binnen om te helpen met de reanimatie, ik moest in de auto blijven, terwijl het gehele 'publiek' naar mij keek, waarom ik in de auto bleef, dit niet begrijpende. Ik wist niet of ik de jongen moest aanspreken en of opvangen, of hij het wel wou en wat waren de regels van de huisartsenwachtdienst hierover?

uiteindelijk heeft dit een gehele tijd geduurd en uiteindelijk kwam de moeder en heeft deze de jongen (buiten) opgevangen, met alle verdriet vandien, en uiteindelijk is deze rit afgehandeld en zijn we terug gegaan naar de post.

Maar ik heb toen een beslissing genomen: 

Dat ik me nooit meer zo machteloos wil voelen

Deze ervaringen heb ik mee genomen in mijn verdere carrière, door familieleden en of naasten (omstanders) een taak te geven, waardoor enerzijds ze het gevoel kunnen hebben er iets aan hebben kunnen doen (mee kunnen helpen) en anderzijds kan dit een goede manier zijn om emoties en onrust te kunnen reguleren, waardoor de hulpverlening niet belemmerd kan worden