Persoonlijke Blog: Werken op de ambulance is zeker erg indrukwekkend.....
Werken op de ambulance is zeker erg indrukwekkend.....
Wanneer je tegen mensen werkt dat je op de ambulance werkt of op de spoedeisende hulp, dan krijg je vaak te horen dat het zeker erg indrukwekkend is en dat je wel heel veel verschrikkelijke en of spannende dingen te zien krijgt.
En natuurlijk is het zo dat je behoorlijk heftige dingen te zien en te horen krijgt, alleen voor mij is het zo dat andere elementen het werk zo indrukwekkend maakt, dan de beelden die de meeste mensen voor ogen hebben.
Veel mensen die niet werken binnen de ambulancezorg denken aan grote ongevallen, met meerdere voertuigen, waarbij de ambulanceverpleegkundige ondersteboven hangend allerhande heldhaftige levensreddende handelingen uitvoert.
Ik wil niet zeggen dat dit niet gebeurd, maar voor mij, zijn dat de casussen die interessant en leuk zijn, maar niet indrukwekkend
De ritten die voor mij het meest indrukwekkend waren, zijn de B ritten, de zogenaamde besteld vervoer ritten.
Dat klinkt misschien heel vreemd, maar bij deze ritten heb je de tijd voor mensen en hierdoor ruimte voor persoonlijke gesprekken. Vaak zie je dezelfde personen ook vaker, waardoor er automatisch meer een band ontstaat.
En juist die persoonlijke band maakt het meer indrukwekkend, of anders gezegd, het niet hebben van een persoonlijke band met een slachtoffer maakt het makkelijker om deze te helpen in acute omstandigheden.
De afstand die je hebt tot de patiënt, zorgt voor een afstandelijkheid die functioneel is, dat wil zeggen dat je hierdoor je werk kunt doen.
Een van de meest indrukwekkende ritten die ik heb gedaan in mijn carrière, was een lange rit van anderhalf uur. Tijdens deze rit moest ik een jonge moeder (van mijn leeftijd) en haar terminale baby vervoeren van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis brengen.
Hoewel het ontzettend indrukwekkend was omdat wij van dezelfde leeftijd waren, allebei voor het eerst ouders en zelfs het absurde geval dat haar terminale zieke baby, dezelfde leeftijd had als mijn eigen pasgeboren zoon (bij wie we ook angst en onzekerheden hadden voor de gezondheid).
Maar wat zeg je tegen een moeder die angstvallig elke strohalm probeert aan te pakken en te houden, om het onvoorkoombare uit de weg proberen te gaan, namelijk dat haar jonge baby komt te overlijden.
Wat zeg je tegen een moeder die zo moe is, dat ze haar eigen leven wel zou willen geven, om dat van haar kind te kunnen redden? Het moeder instinct in zijn meest essentiële, pure en daardoor prachtig en krachtige vorm.
De onzekerheid in haar ogen zou ik niet snel vergeten, de angst die ik zo kon herkennen (waarbij achteraf gezien het totaal niet te vergelijken was gelukkig), maar waardoor ik wel aan kon sluiten aan en op haar onmacht.
Mogelijk dat hierdoor het zo'n mooi en intiem gesprek werd, heel persoonlijk, waarbij zij haar angst, moeheid en onmacht in alle openheid en kwetsbaarheid toonde, wat een van de mooiste complimenten was dat je als hulpverlener kunt krijgen.
Waar ik erg tegen op zag is hetgeen eigenlijk heel vloeiend verliep, namelijk wat kun je zeggen tegen een moeder die doodsangsten door maakt, op dat moment helemaal alleen er voor stond, en die snakte naar iemand om haar verhaal te doen.
Verschillende scenario's vlogen door mijn hoofd, moet ik proberen afstand te houden, moet ik proberen als een soort mentor 'boven' haar te gaan staan, zodat we mocht leunen (wat het moeilijker maakte omdat we dezelfde leeftijd hadden), of moest ik alleen luisteren naar vragen die ik niet zou kunnen beantwoorden.
Maar de vragen die ik niet zou kunnen beantwoorden, hadden een hele persoonlijke connectie omdat we zoals ik zei zelf persoonlijk heel wat angsten hadden voor onze oudste zoon (die op dat moment ook de baby leeftijd hadden).
Maar als ik de onmacht zou toelaten, als ik de vergankelijkheid van de dood zou accepteren, als ik zelfs de mogelijkheid zou accepteren dat ook baby's dood kunnen gaan, dan zou ik ook accepteren dat onze eigen zoon ook zou kunnen komen overlijden, terwijl mijn verdedigingsmechanisme juist was om het gevoel niet te hebben dat baby's uberhaupt dood zou kunnen gaan, laat staan mijn eigen zoon.
Uiteindelijk kwam ik met alle scenario's door mijn hoofd gespeeld te hebben, aan bij de verpleegkamer waar we moeder en zoon op kwamen halen.
Maar ik had nooit kunnen verwachten dat het zo liep zoals het zou lopen, zonder enige muren tussen ons in, zonder enige reserves naar elkaar, als twee vreemden die zonder het te weten zich in de grootste angst bevonden die je als ouder kunt mee maken
namelijk de angst je kind te (kunnen) verliezen, hoewel het voor haar helaas inhield dat het veel concreter was, als dat ik ooit mee hoop te maken
Ik heb ook over mijn eigen zoon gesproken, over mijn eigen angsten die ik niet kon delen met mijn vrouw, omdat ik ook sterk voor haar moest blijven, en bij anderen kon je ook niet terecht, aangezien die het niet begrepen of konden begrijpen
het was heel mooi en bijzonder dat zij ook naar mij wou luisteren, in alle oprechtheid en zonder reservatie, ik heb hier ontzettend veel van geleerd
niet over gesprekstechnieken en of andere dooddoeners, maar over de kracht van openheid en kwetsbaarheid, over durven spreken over je eigen angsten en die durven onder ogen te komen, gelukkig heb ik zelf mee gemaakt dat het ondergaan van je angsten niet inhouden dat ze ook uitkomen
mijn zoon is gezond, krachtig en heel lief, gelukkig weet ik niet hoe het met haar kind afgelopen is, omdat ik terug wil kijken op een heel mooie ervaring, zonder dat ik bezig wil zijn met de bijna onvermijdelijke uitkomst
Dat klinkt misschien heel vreemd, maar bij deze ritten heb je de tijd voor mensen en hierdoor ruimte voor persoonlijke gesprekken. Vaak zie je dezelfde personen ook vaker, waardoor er automatisch meer een band ontstaat.
En juist die persoonlijke band maakt het meer indrukwekkend, of anders gezegd, het niet hebben van een persoonlijke band met een slachtoffer maakt het makkelijker om deze te helpen in acute omstandigheden.
De afstand die je hebt tot de patiënt, zorgt voor een afstandelijkheid die functioneel is, dat wil zeggen dat je hierdoor je werk kunt doen.
Een van de meest indrukwekkende ritten die ik heb gedaan in mijn carrière, was een lange rit van anderhalf uur. Tijdens deze rit moest ik een jonge moeder (van mijn leeftijd) en haar terminale baby vervoeren van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis brengen.
Hoewel het ontzettend indrukwekkend was omdat wij van dezelfde leeftijd waren, allebei voor het eerst ouders en zelfs het absurde geval dat haar terminale zieke baby, dezelfde leeftijd had als mijn eigen pasgeboren zoon (bij wie we ook angst en onzekerheden hadden voor de gezondheid).
Maar wat zeg je tegen een moeder die angstvallig elke strohalm probeert aan te pakken en te houden, om het onvoorkoombare uit de weg proberen te gaan, namelijk dat haar jonge baby komt te overlijden.
Wat zeg je tegen een moeder die zo moe is, dat ze haar eigen leven wel zou willen geven, om dat van haar kind te kunnen redden? Het moeder instinct in zijn meest essentiële, pure en daardoor prachtig en krachtige vorm.
De onzekerheid in haar ogen zou ik niet snel vergeten, de angst die ik zo kon herkennen (waarbij achteraf gezien het totaal niet te vergelijken was gelukkig), maar waardoor ik wel aan kon sluiten aan en op haar onmacht.
Mogelijk dat hierdoor het zo'n mooi en intiem gesprek werd, heel persoonlijk, waarbij zij haar angst, moeheid en onmacht in alle openheid en kwetsbaarheid toonde, wat een van de mooiste complimenten was dat je als hulpverlener kunt krijgen.
Waar ik erg tegen op zag is hetgeen eigenlijk heel vloeiend verliep, namelijk wat kun je zeggen tegen een moeder die doodsangsten door maakt, op dat moment helemaal alleen er voor stond, en die snakte naar iemand om haar verhaal te doen.
Verschillende scenario's vlogen door mijn hoofd, moet ik proberen afstand te houden, moet ik proberen als een soort mentor 'boven' haar te gaan staan, zodat we mocht leunen (wat het moeilijker maakte omdat we dezelfde leeftijd hadden), of moest ik alleen luisteren naar vragen die ik niet zou kunnen beantwoorden.
Maar de vragen die ik niet zou kunnen beantwoorden, hadden een hele persoonlijke connectie omdat we zoals ik zei zelf persoonlijk heel wat angsten hadden voor onze oudste zoon (die op dat moment ook de baby leeftijd hadden).
Maar als ik de onmacht zou toelaten, als ik de vergankelijkheid van de dood zou accepteren, als ik zelfs de mogelijkheid zou accepteren dat ook baby's dood kunnen gaan, dan zou ik ook accepteren dat onze eigen zoon ook zou kunnen komen overlijden, terwijl mijn verdedigingsmechanisme juist was om het gevoel niet te hebben dat baby's uberhaupt dood zou kunnen gaan, laat staan mijn eigen zoon.
Uiteindelijk kwam ik met alle scenario's door mijn hoofd gespeeld te hebben, aan bij de verpleegkamer waar we moeder en zoon op kwamen halen.
Maar ik had nooit kunnen verwachten dat het zo liep zoals het zou lopen, zonder enige muren tussen ons in, zonder enige reserves naar elkaar, als twee vreemden die zonder het te weten zich in de grootste angst bevonden die je als ouder kunt mee maken
namelijk de angst je kind te (kunnen) verliezen, hoewel het voor haar helaas inhield dat het veel concreter was, als dat ik ooit mee hoop te maken
Ik heb ook over mijn eigen zoon gesproken, over mijn eigen angsten die ik niet kon delen met mijn vrouw, omdat ik ook sterk voor haar moest blijven, en bij anderen kon je ook niet terecht, aangezien die het niet begrepen of konden begrijpen
het was heel mooi en bijzonder dat zij ook naar mij wou luisteren, in alle oprechtheid en zonder reservatie, ik heb hier ontzettend veel van geleerd
niet over gesprekstechnieken en of andere dooddoeners, maar over de kracht van openheid en kwetsbaarheid, over durven spreken over je eigen angsten en die durven onder ogen te komen, gelukkig heb ik zelf mee gemaakt dat het ondergaan van je angsten niet inhouden dat ze ook uitkomen
mijn zoon is gezond, krachtig en heel lief, gelukkig weet ik niet hoe het met haar kind afgelopen is, omdat ik terug wil kijken op een heel mooie ervaring, zonder dat ik bezig wil zijn met de bijna onvermijdelijke uitkomst
Posts
Geen opmerkingen